Miłośc to jedyna walka ,którą można przegrać nie stając do zawodów

Uczymy się związku od rodziców.
Budujemy wyobrażenia o miłości patrzymy na małżeństwo/związek /miłość rodziców.
Powtarzamy sobie-Będę taka/taki szczęśliwy/a jak oni ...Moje małżeństwo będzie takie jak ich...Chciałabym spotkać taką miłość jak oni...itd.

Ja myślałam tylko -Nie chce tego co stworzyli oni,Nie wyję za mąż
I to się za mną ciągnie
Gdybym nadal mieszkała w USA zapewne pozwałabym ich .
Ale to już nie ten kraj,to już nie ta sama ja
Jedyne co mi pozostaje to albo iść do psychologa,albo uporać się z tym sama,albo rzucić stosunki damsko męskie i zostać zapaloną singielką.
Zostawić S.P i powiedzieć mu :Sorry ,ale przez to,że patrzyłam 20 lat na to jak żarli się moi rodzice nie jestem w stanie uwierzyć w miłość .
Żałuję,że poszłam do sądu,żałuje że widziała to jak sędzia stuknięciem młoteczka uznał 22 lata z niebyłe ...
Żałosne ...tylko to mi przychodzi do głowy
Szkoda,że tym młoteczkiem nie powybijał dzieci urodzonych w tym związku,nie cofną czasu ani młodości...
Czyli ja i moi bracia jesteśmy pomyłką ?
Czymś czego się żałuje ,uważa za stracone.
Chce mi się płakać ...nad tym jakie to żałosne.
Może dlatego właśnie od tamtej pory utknęłam w miejscu ?Bo ktoś zabrał mi sens istnienia ...parcia do przodu .punk zaczepienia na tym świecie do dupy...
Odebrał ostatnią iskierkę nadziei


Miłość jest-wiem że jest,tylko ktoś/coś zamroził ją we mnie .
Zablokowana
I nie potrafię się odblokować żeby znów się nie sparzyć,nie przejechać,nie powtórzyć błędu rodziców.
Być szczęśliwą w nowym związku z zajebistym facetem


Wszystko we mnie siedzi żre mnie ,zjada od środka ...
Czemu tak robię ?
Czemu duszę to w sobie ?
Jedyną osobą której to mówię jest właśnie S.P
Bidulek ...
Zniszczę-najpierw siebie,swój świat ,potem jego,jego świat ,nie zostanie nic co będzie można nazwać życiem ...
cdn ...